Zomervakantie 2023! Niet zoals gebruikelijk in Polen, maar deze keer het Beierse Woud in Duitsland. Oorspronkelijk was het Zwarte Woud de bedoeling, maar daar konden we geen vakantiewoning naar ons zin vinden. Daarbij is deze regio erg toeristisch en dat is waar we ook niet van houden. Met we bedoel ik dan ons gezin. Tevens bleek uit de informatie die we konden vinden dat met name de natuur in het Nationale Park “Bayerischen Wald” er stukken aantrekkelijker uit zag. En dat bleek al snel ter plaatse. De bossen vertoonde een grote verscheidenheid aan boomsoorten en aan ondergroei was geen gebrek.
Ons onderkomen betrof een deel van een typische Duitse woning als ik het zo mag omschrijven. Omdat het niet permanent bewoont was hadden we het rijk alleen. Rondom het huis lag een flinke “wilde” tuin, aan de achterzijde begrenst door bos. Aan de voorkant lag een asfaltweg, maar daar ging zo weinig verkeer overheen dat dit zelfs voor wat leven in de brouwerij zorgde. Daarachter volgde een ongemaaid, kruidenrijk weiland en dan een flink stuk bos. Kortom, een heerlijk rustige plek met de natuur op de stoep. Vijftig meter linksaf liepen we zo de bossen in. Voor ons Nederlanders was het heuvelachtige terrein uiteraard wel even wennen.
Het Nationale Park is zeer de moeite waard. Het beleid is nu dat men in een groot deel van dit park de natuur haar ding laat doen. In de afgelopen jaren zijn grote delen van de dennenbossen gestorven, maar de vrijgekomen stukken raken in hoog tempo opnieuw begroeid. En dan met soorten die zich wel weten te handhaven zonder hulp van de mens. Uiteindelijk ontstaat er dan een voor de locatie typerende natuur en daar profiteren de bijbehorende organismen toch het meest van.
We verbleven op een hoogte van ongeveer duizend meter. Dit was ondermeer duidelijk te zien aan de begroeiing. Soorten die in Nederland al uitgebloeid waren, vormden hier nog prachtig gekleurde wegkanten. En met plantensoorten die typerend zijn voor wat meer bergachtig terrein. Qua vogelleven waren de grote aantallen Kruisbekken opvallend en het was tijdens een avondwandeling dat we onze eerste Auerhoen zagen. Een vrouwtje weliswaar, maar het was er toch één! Eerlijk gezegd had ik er niet bij stilgestaan dat we deze soort daar konden aantreffen.
Een tweede verrassing tijdens de wandeling was een exemplaar van de Grote weerschijnvlinder. Deze zat op het pad en ik wist nog net niet mijn schoenmaat veertig er bovenop te zetten. Omdat de temperatuur inmiddels flink gedaald was, kon de vlinder ook niet meer wegvliegen. Daar was duidelijk iets fout gegaan. We hebben er toen maar voor gezorgd dat de vlinder ongeschonden de nacht kon doorbrengen en dat gaf tevens de gelegenheid om de soort op het gemak te fotograferen. Een buitenkans. Opvallend is wel dat het biotoop enorm verschilt van we in Nederland kennen als geschikt habitat.
Kort gezegd was het een geslaagde vakantie, die vrijwel zeker tot een herhaling zou leiden.
