Belarus, fotoserie 01

Half mei heb ik samen met een bevriende fotograaf een reis gemaakt naar Wit Rusland, ook bekend als Belarus. Deze deels georganiseerde trip had als bestemming Krasny Bor, een nagenoeg onaangetast boreaal bos in het uiterste noorden op de grens met Rusland. De grote stukken bos vormen samen met oneindige veenmoerassen de twee belangrijkste biotopen in dit gebied. Het landschap was dan ook zeer fraai, een vorm zoals we die niet meer kennen in ons land. Een echte wildernis. Het idee dat er niet lang voor onze komst nog een Bruine beer had rondgelopen in de direkte omgeving van het gastenverblijf, is best wel apart.
Vooraf was al afgesproken dat we ons tijdens deze reis vooral zouden richten op het fotograferen van vogels. Het georganiseerde karakter was daar dan ook grotendeels op afgestemd. Ter plaatse echter liet ik deze plannen al snel varen. Door verschillende oorzaken, waaronder een bijna hittgolf, bleek dit een opgave die veel tijd zou vragen en maar weinig zou gaan opleveren. Omdat mijn jaarlijkse fotoreis de enige mogelijkheid is om daadwerkelijk alleen met fotograferen bezig te zijn, heb ik simpelweg niet de rust in mijn lijf om dagen te besteden aan een onderwerp, waarvan het onzeker is of het überhaupt wel gaat meewerken. Het gevolg is dat de focus bij andere onderwerpen komt te liggen en is het noodzakelijk om ondanks de hitte te blijven zoeken. Dat resulteert al snel in dagen van 16-18 uur activiteit en uitgerust huiswaarts keren is er dan ook niet bij. 
En dan wat voetnoten bij de verschillende onderwerpen. De locatie van de Oeraluil was zeer welkom. De jongen waren inmiddels op een leeftijd dat ze niet meer rond het nest bleven hangen, maar gingen zwerven. Gelukkig hebben we ze nog gedurende een dag kunnen volgen. Vader uil was overigens in tegenstelling tot wat men zou verwachten niet bereid om eens lekker mee te werken.
De rups van de Kleine vos vond ik halverwege een middag en had als snel het idee dat deze bezig was met de voorbereidingen om te gaan verpoppen. De zestien uur daarna het proces goed in de gaten gehouden, maar er gebeurde in dat tijdvak eigenlijk niet veel. Toen we na een rondrit van vier uurtjes weer terugkwamen zag ik echter tot mijn ontsteltenis dat de rups volledig was veranderd in een pop. Jammer, een gemiste kans om deze metamorfose vast te leggen, maar voor een volgende keer weet ik nu beter.
Op de Kegelmorielje werd ik geattendeerd door Martin en hij keek verbaasd toe hoe ik daarop een klein vreugdedansje maakte. Een prachtig vers exemplaar in een geweldige setting. De soort lijkt ook in Wit Rusland niet heel algemeen daar ik in een tweetal natuurfotoboeken van het land deze soort terugvond op afbeeldingen. 
Op de laatste én enige dag zonder brandende zon werden nog een goed meewerkende Grauwe klauwier en een Paapje gevonden. De klauwier wist ondanks een iets hangende linker vleugel toch heel wat prooien te verschalken. Mooi is het gedrag te zien als er zich binnen aanvalsbereik een potentieel hapje vertoont. Maar ook bij deze soort is het oog soms groter dan de snavel en daar maakte het spinnetje dankbaar gebruik van door zich pardoes te laten vallen. Nagestaard door een hongerige vogel.
De serie beelden gemaakt tijdens deze reis zal ik in twee delen op de site tonen.

Oeraluil